Μέλισσα

Μέλισσα

Δευτέρα 21 Σεπτεμβρίου 2015

Βάση στήριξης πλαισίων

Από τις πρώτες κιόλας επιθεωρήσεις πλάι στον παππού εντόπισα ένα βασικό πρόβλημα. Ή αν θέλετε καλύτερα, μια βασική έλλειψη. Δεν ξέραμε που να ακουμπήσουμε το πρώτο πλαίσιο που βγάζαμε ώστε να έχουμε χώρο να δουλέψουμε. Έτσι λοιπόν κάναμε ότι και οι περισσότεροι. Κάτι τέτοιο δηλαδή.

Το ακουμπούσαμε κάτω και το στηρίζαμε στο πλα'ι'νό της κυψέλης. Τόσο απλά και ''μπακαλίστικα''. Έλα όμως που το τελάρο γεμίζει χώματα και βρωμιές. Και εκτός αυτού υπάρχει κίνδυνος να σκοτώσεις κάποια μελισσάκια όπως το απιθώνεις καταγής. Το μεγαλύτερο όμως πρόβλημα είναι ότι βρίσκεται συνεχώς μέσα στα πόδια σου. Λίγο να ξεχαστείς και να το κουνήσεις ...

''Τρεχάτε ποδαράκια μου να μη σας χέσει ο κώλος μου''.

Έτσι λοιπόν όταν είδα στο ''Μελισσοπολις'' να πουλάνε ένα τέτοιο στήριγμα σκέφτηκα ότι βρήκα επιτέλους τη λύση. Δεν ξέρω αν ήταν η τιμή (7,15 ευρώπουλα) ή ότι η κατασκευή δε μου φαινόταν και πολύ στιβαρή, ώστε να αντέξει το βάρος των πλαισίων, άλλα αποφάσισα ότι δεν άξιζε η αγορά. Και ως γνωστόν ''ότι δεν μπορείς να αγοράσεις, το φτιάχνεις''. Λάθος. Το σωστό είναι: ''Ότι μπορείς να το φτιάξεις, δεν το αγοράζεις''. Και κάπως έτσι επιστρατεύτηκε ο Μπομπ ο μάστορας πατέρας μου. Επειδή όμως το στήριγμα έγινε καιρό πριν τη δημιουργία αυτού του μπλογκ δεν τράβηξα φώτο κατά τη διάρκεια της κατασκευής. Θα αρκεστείτε να το δείτε μόνο τελειωμένο. Δεν είναι καθόλου δύσκολο και με έχει βολέψει αφάνταστα.

Για όποιον ενδιαφέρεται παραθέτω ακριβώς τις διαστάσεις αλλά και οδηγίες για να μην δυσκολευτεί καθόλου. Χρησιμοποιήσαμε λοιπόν ένα κομμάτι 25άρας λάμας (2,5 εκατοστά πλάτος δηλαδή) μήκους 105 εκ.


το οποίο κόψαμε σε 5 κομμάτια. Ένα 50 εκ., δύο 32 εκ. και δύο 12 εκ. τα οποία και ηλεκτροκολλήσαμε όπως φαίνεται παρακάτω.


Στα δύο σημεία που δείχνουν τα βελάκια γυρίσαμε λίγο τη λάμα για να μην πέσουν τα τελάρα σε περίπτωση που γλιστρήσουν.


Στη συνέχεια φτιάξαμε τα άγκιστρα για να γαντζώνεται στην κυψέλη με 2 κομμάτια πολύ λεπτής βέργας μήκους 9 εκ. σε σχήμα γάμα.

Εδώ προσοχή. Εάν σκοπεύεται να το τοποθετείτε στο πλάι, όπως στην παρακάτω φώτο 

δεν χρειάζεται να μετρήσετε τις αποστάσεις.Εμένα δε με βολεύει έτσι γιατί από κει δουλεύω, οπότε επέλεξα να το τοποθετώ στην ''πλάτη'' της κυψέλης. 

Σε αυτή την περίπτωση χρειάζεται να κάνουμε πρόβες στις αποστάσεις ώστε τα άγκιστρα αυτά να μπαίνουν ανάμεσα στα τελάρα.(Εάν δείτε την παραπάνω φώτο θα καταλάβετε τι εννοώ). Αφού γίνουν όλα αυτά μένει μόνο το βάψιμο και έτοιμο. 

Το τοποθετώ αμέσως μετά το άνοιγμα του καπακιού και στηρίζω εκεί το πρώτο (ή και το δεύτερο) πλαίσιο που αφαιρώ. Έτσι έχω χώρο και άνεση να επιθεωρήσω όλα τα υπόλοιπα τελάρα. Δοκιμάστηκε και αντέχει 4-5 πλαίσια (όσα χωράει δηλαδή) χωρίς το παραμικρό πρόβλημα, όσο βαριά κι αν είναι. 

Σάββατο 5 Σεπτεμβρίου 2015

Γνωριμία με τον κηρόσκορο

Από τα νούμερο ένα προβλήματα των μελισσοκόμων. Ο συμπαθητικός σε όλους μας κηρόσκορος.


Η ζημιά που μπορεί να κάνει στις αποθηκευμένες κηρήθρες, αλλά και σε αυτές που βρίσκονται σε αδύναμα μελίσσια που δεν μπορούν να τις προστατέψουν, είναι τεράστια. Ολοκληρωτική καταστροφή.




Μέχρι τώρα δεν είχε τύχει να συναντηθούν οι δρόμοι μας. Θες επειδή ο παππούς προσέχει πολύ? Θες επειδή μάλλον ήμασταν τυχεροί? Δεν έτυχε να ''γνωριστούμε''. Για όλα όμως υπάρχει...η πρώτη φορά.

Πριν καιρό είχα απομακρύνει από μια κυψέλη 2 πλαίσια που δεν πατούσαν καλά οι μέλισσες. Δεν πέρασα από το χωριό (όπου βρίσκεται η αποθήκη και όλος ο εξοπλισμός) να τις αφήσω και έτσι τις πήρα μαζί μου σπίτι όπου τις άφησα εκτεθειμένες  πάνω στον πάγκο στο γκαράζ. Σήμερα θα τις πάω, αύριο θα τις πάω πέρασαν 2 βδομάδες και οι κηρήθρες ακόμα εκεί. Τα πλαίσια εκτεθειμένα στο φως οπότε δεν φαντάστηκα ότι θα τα επισκεφτεί η πεταλουδίτσα (καθώς ως γνωστόν χρειάζεται σκοτάδι ).

Δύο εβδομάδες λοιπόν αργότερα παρατήρησα τα πρώτα σημάδια. Έναν ιστό σαν της αράχνης σε 4-5 διαδοχικά κελιά όπως φαίνεται στην φωτογραφία.


Πολύ ενδιαφέρον δε λέω. Μπήκα στον πειρασμό να τον αφήσω να ολοκληρώσει τον κύκλο του άλλα όταν σκέφτηκα ότι το τίμημα θα είναι η καταστροφή της κηρήθρας που με τόσο κόπο χτίσαν τα κορίτσια μου η ζυγαριά έγειρε εναντίον του. ''Στην κατάψυξη δε χωρεί, στην συντήρηση περισσεύει.'' Έτσι λοιπόν μπήκε στη συντήρηση


όπου κλασικά ξεχάστηκε. Λίγες μέρες μετά το πήρα στα χέρια μου περιμένοντας να δω το σκουλικάκι σε κάποια γωνιά  να χει παραδώσει πνεύμα. Και εδώ φαίνεται η ανθεκτικότητα του κηρόσκορου. Όχι μόνο δεν είχε απεβιώσει αλλά τον πέτυχα να σουλατσάρει πάνω στο τελάρο ζωηρότατος.


Μόλις βγήκα έξω και τον χτύπησε ο ήλιος έσπευσε να κρυφτεί πάλι στα κελιά. Αντί για τα κελιά όμως βρέθηκε στα δάχτυλα μου και από κει στο παρτεράκι. Αφού λοιπόν δεν τον σκότωσε το κρύο θα το κάνουν τα μυρμήγκια. 

Δύο πράγματα κρατάω από αυτή την εμπειρία. Ένα ότι πρόκειται για εξαιρετικά ανθεκτικό έντομο που δε χαμπαριάζει από λίγες μέρες στο ψυγείο και δεύτερον ότι ακόμα και σε φωτεινό και αεριζόμενο μέρος να αποθηκεύεις τις κηρήθρες σου δεν είσαι 100% ασφαλής.

Δε λέω. Χάρηκα για τη γνωριμία αλλά προτιμώ να μην ξανασυναντηθούμε. Μακριά κι αγαπημένοι φίλε μου κηρόσκορε...

Παρασκευή 4 Σεπτεμβρίου 2015

Παραλίγο καταστροφή

Την προηγούμενη δευτέρα (31-8) ο μήνας πήγε να κλείσει επεισοδιακά. Αργά το απόγευμα χτύπησε το κουδούνι και στην πόρτα ήταν ένας κύριος με κόκκινη στολή. Είμαι σίγουρος πώς είναι εφιάλτης κάθε μελισσοκόμου να αντικρίσει τέτοια εποχή έναν πυροσβέστη στην πόρτα του. Είναι σίγουρα προάγγελος κακών μαντάτων. Και πράγματι. Η πρώτη του κουβέντα ήταν: ''Τα μελίσσια σας καίγονται''. Ποιος είδε τον παππού και δε τον φοβήθηκε. Ξέχασε και ηλικίες και πόνους. Τα μελίσσια τα έχουμε στα 200 μέτρα από το σπίτι σε ένα περιφραγμένο οπότε σε μισό λεπτό βρισκόταν στον τόπο του ''εγκλήματος''. Και το χαρακτηρίζω έγκλημα καθώς πρόκειται, κατά πάσα πιθανότητα, για ενέργεια που στόχευε αποκλειστικά στα μελίσσια μας. Τα γύρω χωράφια ανέγγιχτα εκτός από ένα διπλανό μας που ''άρπαξε'' ελάχιστα. Η φωτιά απ ότι φαίνεται ξεκίνησε ακριβώς μπροστά στην πόρτα της περίφραξης. Πρώτη χρονιά που τεμπελιάσαμε και δεν κόψαμε τα χόρτα πριν τοποθετήσουμε το κοπάδι εκεί. Ευτυχώς δεν πληρώσαμε αυτή μας την αμέλεια. Δεν είχαν μεγαλώσει πολύ τα χόρτα και η φωτιά, παρότι πέρασε στην κυριολεξία ανάμεσα και κάτω από τις κυψέλες (όπως φαίνεται και στις φωτογραφίες), δεν έκανε ζημιά σε καμία. 



Είχαμε πραγματικά άγιο. Τα παιδιά της πυροσβεστικής μας είπαν να έχουμε το νου μας γιατί έχουμε ''φίλους'' που θέλουν ''το καλό'' μας. Δεν μπορώ να φανταστώ πως λειτουργεί ένα τέτοιο άρρωστο μυαλό και υπαγορεύει σε κάποιον να βάλει φωτιά στην περιουσία κάποιου. Πόσο μάλλον όταν πρόκειται για ζωντανά πλάσματα. Μάλλον όμως δεν ξέρει την αγάπη που τρέφει ο μελισσοκόμος για τις μέλισσες του..για τα κορίτσια του. Ίσως αν είχε, μια ιδέα έστω, να μην το επιχειρούσε. Ίσως να μην το σκεφτόταν καν. Είμαι σίγουρος πώς δεν θα το σκεφτόταν.