Τελευταίος τρύγος

Στις 19 και 20 οκτωβρίου κάναμε τον τελευταίο τρύγο για το 2015. Τρύγο που περιμέναμε καιρό ώστε να μπορέσουμε να κάνουμε θεραπεία για βαρρόα, να εκτιμήσουμε την κατάσταση του κάθε μελισσιού και να  προετοιμαστούμε για το ξεχειμώνιασμα.Δυστυχώς όμως οι συνεχόμενες βροχοπτώσεις και οι χαμηλές θερμοκρασίες δεν μας το επέτρεπαν. Προχθές όμως ήρθε η ώρα, η θερμοκρασία ανέβηκε και βρήκαμε ευκαιρία μετά από πολλές εβδομάδες να ανοίξουμε τις κυψέλες. 

Σε γενικές γραμμές ήταν σε αρκετά καλή κατάσταση, βάλαν αρκετό μέλι, φέρναν πάρα πολλές γύρες και γόνο πολύ παραπάνω από το, λόγω εποχής, προσδοκώμενο. Αυτό όπως ήταν φυσικό μας γέμισε χαρά και ικανοποίηση. Δυστυχώς είχαμε μεγάλη προσβολή από βαρρόα (πληρώνουμε τα λάθη του προηγούμενου χειμώνα που δεν κάναμε θεραπεία) και ένα μελισσάκι είχε προσβληθεί από ασκοσφαίρωση. Από δω και πέρα γίνουν οι κατάλληλες θεραπείες και θα μπούμε με δυνατά και υγιή μελίσσια στο χειμώνα.

Ας γυρίσουμε τώρα στον τρύγο. Όπως ήταν αναμενόμενο τα μελίσσια ήταν ιδιαίτερα επιθετικά (μέχρι και ο παππούς τη δεύτερη μέρα φόρεσε μάσκα που δεν φοράει ποτέ) λόγω καιρού και με εμφανή τάση για λεηλασία. Στο δωμάτιο που τρυγούσαμε στην κυριολεξία σκοτείνιασε το παράθυρο καθώς κατά δεκάδες προσπαθούσαν να περάσουν από τη σίτα για να μπουν μέσα.

 Μέχρι και στο χερούλι της πόρτας μαζεύτηκαν περιμένοντας να ανοίξει για να τρυπώσουν στο δωμάτιο.

Επιστρατεύσαμε το βαρύ πυροβολικό, την γιαγιά, με χρόνια εμπειρίας στο κόψιμο....και ο παππούς στη μηχανή..η δουλειά έγινε με εμπειρία. Άλλωστε ως γνωστόν ''δεν θέλει κόπο, θέλει τρόπο''.

Κάποια στιγμή βρήκα και γω ευκαιρία να δοκιμάσω και δυο καινούργια εργαλεία για το απολέπισμα των κηρήθρων. Την πηρούνα που αγόρασα και ένα ρολό που βρήκα ξεχασμένο μέσα στην αποθήκη.

Το ρολό δεν βοήθησε καθόλου στο έργο μας σε αντίθεση με την πηρούνα που με βόλεψε φοβερά. Σε σημείο που ίσως στείλω τα μαχαίρια που δουλεύαμε μέχρι τώρα για...''πρόωρη σύνταξη''. Μεγάλη ευκολία, επιφανειακό απολέπισμα που δεν χαλάει την κηρήθρα όσο ανομοιόμορφα κι αν είναι χτισμένη, χωρίς να μπλέκεις με κατσαρόλες, καυτά νερά και συνεχή αλλαγή των κρύων μαχαιριών με ζεστά. Μάλλον θα καθιερωθεί στην βασική ενδεκάδα για τα επόμενα ματς του τρύγου.

Το αποτέλεσμα λοιπόν όλων αυτών ήταν ένα πολύ ιδιαίτερο σε άρωμα και γεύση σκουρόχρωμο μέλι από πολύκομπο. Βέβαια αφήσαμε και αρκετό μέσα στην κυψέλη για το χειμώνα. Θα βάλουν κι άλλο μέχρι να ρθουν οι παγωνιές, θα προσθέσουμε και επιπλέον όπου χρειάζεται και σε συνδυασμό με τα μέτρα ξεχειμωνιάσματος που θα λάβουμε (κηρόπανα, ζαχαροζύμαρα) θα βγάλουμε ζάχαρη το χειμώνα.

Παράλληλα με τον τρύγο κατεβάσαμε και τα τελευταία πατώματα και σφίξαμε τα μελίσσια στον εμβρυοθάλαμο.

Τέλος λοιπόν τα μέλια για το 2015. Μια όχι και τόσο καλή χρονιά. Μακρύς χειμώνας μέχρι αργά την άνοιξη στα μέρη μου, άργησαν να αναπτυχθούν και σε συνδυασμό με το πρόβλημα της βαρρόα μας δημιούργησαν αρκετούς πονοκεφάλους.Τις μέρες που είχε μέλια, οι καιρικές συνθήκες δεν επέτρεψαν στα κορίτσια να δουλέψουν με αποτέλεσμα να μιλάμε για μια μέτρια μελισσοκομική χρονιά. Δόξα το θεό όμως βγάλαμε αρκετό μελάκι και αρχίζουμε από τώρα το σχεδιασμό της επόμενης χρονιάς.

Και του χρόνου λοιπόν με υγεία.

Τετρακυψελίδιο σύζευξης

Μέχρι τώρα σε περιπτώσεις ορφάνιας, δημιουργίας παραφυάδας, αντικατάστασης γριάς μάνας και λοιπά οι καινούριες βασίλισσες προέρχονταν από κελιά σμηνουργίας ή ορφάνιας και εισάγονταν απευθείας στο μελίσσι όπου και περιμέναμε να γονιμοποιηθούν.  Γιατί λοιπόν να καθυστερώ ένα μελίσσι και να το αφήνω να περιμένει τη γονιμοποίηση της νέας του βασίλισσας όταν μπορώ να του δώσω απευθείας γονιμοποιημένη μάνα? Πως θα γίνει αυτό? Μα φυσικά με τα κυψελίδια σύζευξης. 

Κάποιοι χρησιμοποιούν τα γνωστά τρικυψελίδια τα οποία όμως χρειάζονται πολύ πληθυσμό και ως εκ τούτου θα σπάσεις αρκετά μελίσσια για να τα δημιουργήσεις. Μια άλλη λύση είναι με τα μικρά κυψελίδια-μικρογραφίες μιας κανονικής κυψέλης. Σε αυτά με ένα-δύο τελάρα πληθυσμό μπορείς να γονιμοποιείς νέες βασίλισσες και στη συνέχεια να τις εισάγεις στο μελίσσι και να ξεκινούν αμέσως τη γέννα. Αυτές οι μίνι κυψέλες μπορεί να είναι είτε από ξύλο, είτε από φελιζόλ ενώ κάποιοι το πήγαν ένα βήμα παραπέρα χρησιμοποιώντας μέχρι και πλαστικές συσκευασίες φέτας επιβεβαιώνοντας πως η μελισσοκομία είναι ίσως το πιο πατεντιάρικο επάγγελμα. Εγώ προσπάθησα να κατασκευάσω ένα τέτοιο τετρακυψελίδιο από φελιζόλ. Για μία ακόμη φορά η πρώτη ύλη είναι χορηγία του θείου Αντρέα. Ένα μεγάλο φελιζολένιο κουτί, με το καπάκι του, που στα μάτια μου από την πρώτη στιγμή φάνταζε σαν μία τεράστια κυψέλη. 

Αρχικά μπήκαν οι ράγες συγκράτησης των χωρισμάτων που χώριζαν πλέον το κουτί σε 4 ισομεγέθη διαμερίσματα. 

Οι ράγες φτιάχτηκαν από....δεν έχω ιδέα τι ακριβώς ήταν απλά το βρήκα στο γκαράζ του θείου και με βόλευε. Βάζω μια φώτο μήπως και γνωρίζει κάποιος.

  

Στη συνέχεια βάφτηκε με οικολογικό χρώμα για προστασία, τόσο του ιδίου όσο και των κοριτσιών. Αυτό το αναφέρω γιατί έχει παρατηρηθεί να τρώνε οι μέλισσες το φελιζόλ εάν δεν είναι πολύ σκληρό. 'Επειτα άνοιξα με ένα μαχαιράκι τις εισόδους και τους αερισμούς (έναν ψηλά και έναν στον πάτο) για τους οποίους δεν είχα μελισσοκομική σίτα και χρησιμοποίησα σκισμένη σίτα.....για κουνούπια (απεδείχθη πραγματικά ''έξυπνη σίτα''). Μία ενδιαφέρουσα λεπτομέρεια, που ''έκλεψα'' από άλλο μπλόγκ είναι ο τρόπος που την στερέωσα...Απλές πινέζες.

Τα χωρίσματα κόπηκαν με τέτοιο τρόπο ώστε να θηλυκώνει το ένα μέσα στο άλλο.

Έφτιαξα και με 2 κομμάτια ξύλου τις βάσεις που θα πατάν οι κηρηθροφορείς. Όλες οι κολλήσεις έγιναν με σιλικόνη οξικής κυτταρίνης για εφαρμογές τροφίμων. Καθαρά και μόνο για λόγους ασφαλείας. Σε αυτή τη φάση το κυψελίδιο μοιάζει κάπως έτσι.

Κατασκευάστηκαν τα πλαισιάκια

και στη συνέχεια σε κάποια τοποθετήθηκαν κομμάτια κηρήθρας,από μία κανονική, και σε άλλα φύλλα άχτιστα για να δω κατά πόσο μπορούν να το χτίσουν μόνες τους δεδομένου του μικρού τους πληθυσμού.

Τέλος το καπάκι του κάθε διαμερίσματος,στο οποίο βίδωσα ένα χερουλάκι ντουλαπιού γιατί αλλιώς δεν μου ''δίνει χέρι''. Το καπάκι το έκοψα ελαφρώς μεγαλύτερο ώστε να σφήνώνει και να μην ακουμπά τους κηρηθροφορείς δημιουργώντας έτσι κένο πάνω από αυτούς τόσο για να κυκλοφορούν οι μέλισσες όσο και για να τοποθετώ κάποιο κομμάτι ζαχαροζύμαρου. Αυτό θα μπορούσα να το πετύχω βιδώνοντας βίδες (όχι μέχρι τέλους) στους κηρηθροφορείς ώστε το καπάκι να ακουμπά πάνω στις βίδες δημιουργώντας αυτόν τον κενό χώρο στην οροφή του κάθε διαμερίσματος. Κάπως έτσι λοιπόν είναι το τετρακυψελίδιο τελειωμένο...

   

Η κατασκευή σίγουρα παίρνει βελτιώσεις οπότε κάθε συμβουλή και παρατήρηση δεκτή. Δεν ξέρω αν αξίζει ο κόπος και ο χρόνος. Γιατί χωρίς εργαλεία και εμπειρία σε παιδεύει πολύ το κόψιμο των ξύλων και δεν βγαίνουν και όπως ακριβώς τα θες.Στην κυριολεξία χρησιμοποίησα ότι κομμάτι είχα πρόχειρο. Και δεν ξέρω καν αν θα λειτουργήσει. Το έφτιαξα περισσότερο γιατί με τρώει το σαράκι της ιδιοκατασκευής και όπως και να το κάνουμε είναι άλλη η χαρά να χρησιμοποιείς κάτι που έφτιαξες ο ίδιος. 

Θα δοκιμαστεί λοιπόν του χρόνου στη βασιλοτροφία που θα κάνω και θα δούμε εάν και κατά πόσο άξιζε.