Το κασελάκι του παππού

Κάθε μελισσοκόμος που σέβεται τον εαυτό του έχει αλλάξει τουλάχιστον 4-5 ξέστρα στη μελισσοκομική του καριέρα. Όχι επειδή πάλιωσαν(άλλωστε τι μπορεί να πάθει το ξέστρο), ούτε επειδή δεν τον βολεύουν. Αλλά πολύ απλά επειδή τα χάνει κατά τη διάρκεια των επιθεωρήσεων.

Έτσι και ο παππούς έχει να παινεύεται ότι κάθε 2-3 χρόνια χάνει κι από ένα. Χαριτολογώντας μάλιστα λέει πως θ πάρει ένα κορδόνι για να τα κρεμάει στο λαιμό του. Πόσες φορές δεν τον είδα να μουρμουρίζει επειδή κάπου το άφησε και δε το έβρισκε? Ή επειδή κάπου του έπεσε? Κάθε φορά λέει πως θα πάρει ένα κουβαδάκι για να το βάζει μέσα και κάθε φορά έρχεται με άδεια χέρια. 

Επειδή λοιπόν βαρέθηκα να βλέπω αυτή την εικόνα

αποφάσισα να του φτιάξω ένα κουτί για να βάζει μέσα τα βασικά εργαλεία. Βασική προϋπόθεση να είναι μικρό,ελαφρύ και βολικό.

Και ως εκ θαύματος τις μέρες που σκεφτόμουν πως θα το κατασκευάσω βρήκα,την ώρα που καθαρίζαμε το γκαράζ,το ιδανικό κασελάκι. Το έβαψα,έκανα μια θήκη στα πλάγια για τους αναπτήρες,έβαλα έναν συνδετήρα από τους παλιούς,τους Μπάριουμ και επειδή δεν γίνεται τρεις την ώρα να βάζεις και να βγάζεις το ξέστρο από το κουτί,έβαλα ένα μαγνητάκι στην πάνω μεριά για να είναι καθ'όλη τη διάρκεια της επιθεώρησης stand by και να μη χρειάζεται να ανοιγοκλείνει συνέχεια το κασελάκι.Ένα απλό χερούλι που έφτιαξα από ξύλο και σχεδόν έτοιμο.

Τελευταία πινελιά τα αρχικά του ονόματος του 

Παρότι μικρό έχει αρκετό χώρο για τα απολύτως απαραίτητα.Το ξέστρο,ένα μαχαίρι,μια σπάτουλα,κανένα κλουβάκι για ώρα ανάγκης και αρκετά ακόμη

Σειρά τώρα έχει το δικό μου μελισσοκομικό κουτί που θα είναι ..ας το πούμε πιο πλήρες...